Labyrint lopen is mediteren en helen tegelijk. Je loopt niet alleen naar het centrum van het labyrint, maar ook naar dat van jezelf. Wat is de oorsprong van dit ritueel, en waar kun je het zoal doen? “Je hoeft de weg niet te zoeken, die wijst zichzelf.”

“Een labyrint wordt vaak verward met een doolhof. Het grote verschil is dat een labyrint bestaat uit een doorlopend pad naar het centrum. Je hoeft de weg niet te zoeken, die wijst zichzelf”, vertelt Marion Kuipéri. Zij tekent labyrinten op het strand. Aan de vloedlijn trekt ze lijnen met een stok door het rulle zand, precies daar waar de zee en het land elkaar al oneindig lang uitdagen. Ze gebruikt de oudste labyrintvorm, met zeven paden. De mensen die Kuipéri’s strandlabyrint lopen hebben daarvoor verschillende motieven. Vaak speelt er een groot thema in hun leven, iets wat om bezinning vraagt: een verhuizing, carrièremove of het overlijden van een naaste. “Labyrint lopen is een vorm van meditatie”, verklaart Kuipéri.

Labyrinten op het strand

“Je loopt naar het centrum van het labyrint en weer terug. Zo langzaam mogelijk, tot je je eigen ritme hebt gevonden. Op de heenweg ‘neem’ je je thema met je mee, dat doorleef je intens. Wanneer je arriveert in het centrum van het labyrint, kun je het ervaren als de aankomst in je eigen centrum. Sommige deelnemers voelen zich dan ook echt even het middelpunt van de wereld. Op dezelfde manier loop je het labyrint weer uit. Maar dan mét de ervaring van de heenweg mee de toekomst in.”

Tijd en ruimte

Een van Kuipéri deelnemers begon prompt te huilen toen ze voor de eerste keer een strandlabyrint zag. “Dat was voor mij een teken dat het symbool appelleert aan iets universeels, iets wat tijd en ruimte overstijgt. De vorm is teruggevonden bij prehistorische graven, zo oud is het symbool dus al. Men gaat ervan uit dat een labyrint staat voor het levenspad; wat ooit de precieze bedoeling ervan was weten we echter niet. Een visie is dat het te maken moet hebben gehad met de viering van dood en wedergeboorte. Hoe dan ook, het is bijzonder dat mensen het labyrint heel intens kunnen beleven. Het is belangrijk dat je er geen verwachtingen bij hebt. Je weet niet wat je gaat ervaren: zo veel mensen, zo veel paden.”

” Je weet niet wat je gaat ervaren: zo veel mensen, zo veel paden.”

Dat is volgens Kuipéri de aantrekkingskracht van labyrint lopen: je kunt de beleving persoonlijk invullen, los van religie en gezindte. Dat maakt het een geschikt ‘ritueel van nu’. Ook bij het lopen van het christelijk labyrint bij de kathedraal van Chartres, waarnaartoe Kuipéri jaarlijks een groepsreis organiseert, hoeven mensen geen aarzeling te voelen. “Het labyrint heeft niets te maken met christelijke dogma’s. Het Chartres-labyrint ligt op een plek waar al duizenden jaren geleden rituele ceremonies plaatsvonden. Een krachtplek, waar spiritualiteit samenbalt. Mijn ervaring is dat je de diepte van de plek ervaart als je labyrint loopt. Je kunt je naar de grond getrokken voelen, maar ook naar de hemel. Naderhand voel ik me altijd compleet opgeladen.”

“Je voelt dat je leeft”

Vingerlabyrint

Je hoeft niet ver te reizen om de kracht van het labyrint te ervaren. Behalve in de Paleistuin in Den Haag, waar Kuipéri bij de totstandkoming betrokken was, is er een prachtig Maria-labyrint aangelegd in het Noord-Brabantse Wernhout. In Nederland worden steeds meer labyrinten gecreëerd, vaak met heel nieuwe vormen. Je hoeft er zelfs je huis niet meer voor uit, want het vingerlabyrint is in opkomst: je googelt een labyrintvorm, drukt die af op papier en laat je vinger het voetenwerk overnemen. Kuipéri: “Ik was altijd van mening dat je labyrint loopt met je hele lijf, dus ik had er eerst geen fiducie in. Maar ik ben om: ook vingerlabyrint lopen kan een intense ervaring zijn. De invulling van het ritueel is anders, de werking hetzelfde – elk ritueelmoment is een intens beleefd moment. Je voelt dat je leeft.”

• Kijk op Labyrintwerk.nl voor labyrinten bij jou in de buurt. Geïnteresseerd in het lopen van een strandlabyrint van Marion Kuipéri? Kijk op Ruimtevoorrituelen.nl